Sprzedana - Prolog

Miłość to za mało, aby żyć,

życie, to za mało, aby być.

To za mało, takie bycie,

jak na jedno ludzkie życie -

miłość to za mało, aby żyć.

(Słowa: Grzegorz Tomczak,

Piosenka: Miłość to za mało)

To była piękna, malownicza okolica. Jak okiem sięgnąć wszędzie zieleniło się od łąk, polanek i lasów. Łąki zdobiły piękne, polne kwiaty najczęściej o żółtej i białej barwie. Lasy miały piękną szatę zieleni, były głównie iglaste. To na tych łąkach odbywały się pikniki rodzinne i dzieci biegały roześmiane goniąc się wokół kraciastych koców uplecionych przez matki i babki. Po lasach natomiast błądzili młodzieńcy chcąc zabić czas. Młodzi ludzie, bez pracy i edukacji wsiadali na konie i chadzali po lesie, by choć na chwilę zapomnieć o swoim ciężkim i nie do odmiany losie. Ona jednak nie była zaliczana do grupy tych na pozór beztroskich, choć realnie z troskami i zmartwieniami przytłaczającymi niemal wszystkich mieszkańców. Amelia właśnie mijała zatłoczone łąki i musiała przyznać, że nie przepada za taką formą rozrywki, choć bardzo zachwycał ją klimat tego miejsca. Wolała udać się konno do oddalonej o kilka mil rzeki. Rozbierając się z bryczesów i koszuli spojrzała na drugi brzeg. Był ledwie widoczny, ale dobrze wiedziała co się tam znajduje. Państwo Weklerów było dużo większe i potężniejsze od ich małej wioski. To co we władaniu jej brata w porównaniu do potężnego imperium Weklerów było niczym, czymś co oni gdyby tylko zechcieli zmietli by z powierzchni ziemi w mniej niż dobę. Dziewczyna zsiadła z konia, przywiązała go do pobliskiego drzewa, a jednocześnie starała się przypomnieć sobie jak wygląda twarz przypuszczalnego nowego władcy tamtego królestwa. Widziała obydwu braci tak dawno temu, byli wtedy jeszcze dziećmi. Właściwie to ona była dzieckiem, a oni wstępowali w dorosłość. Nagle odrzuciła swoje długie blond włosy do tyłu i w samej halce podążyła w stronę wody rzeczy pozostawiając w nieładzie na dużym kamieniu. Od dziecka kochała pływać, podobnie jak bawiły ją typowo męskie sporty, takie jak jazda konna, mocowanie się na rękę i strzelanie z łuku. Rodzice często się śmiali, że powinna była urodzić się chłopcem. Jej wzrok ponownie podążył w stronę sąsiedniego lądu. Wiedziała, że w tamtejszym królestwie panuje żałoba. Zastanawiała się, który z braci zasiadł na tronie, spodziewała się, że ten starszy.

W jasnej choć małej bibliotece młody mężczyzna siedział za biurkiem i podpisywał jakieś dokumenty. Dywan rozciągnięty na całe pomieszczenie był bordowy, a krzesła pokryte zielonym materiałem. Wzrok blondyna na chwilę opuścił białą kartkę pokrytą czarnym atramentem i spoczął na młodej, szczupłej kobietce.

¬¬¬¬¬¬– Witaj siostro – powiedział przeciągle i powrócił do poprzedniego zajęcia.

– Adamie! – zawołała głośno i niespełna trzydziestoletniego mężczyzny znów spojrzał na jej twarzy.

– Czy coś się stało? – zapytał nad wyraz spokojnie, a był już przyzwyczajony do tego, że jego młodsza siostra nieustannie potrzebuje czyjeś uwagi.

– Przejedźmy się konno – zażądała.

Mężczyzna z początku nie miał zamiaru przystać na jej propozycje. Jednak wiedział, że już za niespełna miesiąc jego siostra opuści królestwo i będzie zdana na łaskę lub niełaskę obcego człowieka. Adam spojrzał jeszcze raz na stos swoich obowiązków leżących, równo ułożonych na biurku, westchnął głośno i uśmiechnął się promiennie.

– Dobrze, ale to będzie krótka trasa – poinformował siostrę, ale jej mina zdradzała lekkie niedowierzanie jego słowom.

– Amelio to będzie naprawdę krótka trasa bo ja mam jeszcze dziś dużo obowiązków – uprzedził i wstał od biurka.

– A gdy ładnie poproszę? – dopytywała dziewczyna.

– Nie – cicho wymsknęło się z jego ust, ale po chwili gdy dostrzegł smutek w jej oczach zmienił zdanie.

– No dobrze, trasa nieco dłuższa niż planowałem cię uszczęśliwi? – zapytał.

¬– Tak braciszku – odrzekła z zadowoleniem, bo po raz kolejny postawiła na swoim.

Dziewczyna była przyzwyczajona do tego, że starsi bracia spełniają każdą jej zachciankę i nie przeszkadzało jej, że czynili to czasem z niezadowoleniem. Cała trójka rodzeństwa bardzo szybko została osierocona i wychowana w najmłodszych latach przez brata ojca, który również zszedł z tego świata. Wuj był surowym człowiekiem, ale i bardzo zajętym, z tego też powodu Adam – najstarszy z braci objął tron jeszcze za jego życia i wychował młodsze rodzeństwo najlepiej jak potrafił. W krótce dorósł też Andrzej. Amelia natomiast całe życie była uważana za dziewczynkę, która potrzebuje większej uwagi od pozostałych i stała się oczkiem w głowie całej rodziny.

– Masz mokre włosy. Znowu pływałaś? – zapytał Adam w drodze do stajni.

– Przecież wiesz, że to uwielbiam – odpowiedziała.

– Wydaje mi się, że woda jest jeszcze zbyt zimna. Poza tym jesteś kobietą, na dodatek siostrą władcy powinnaś była dbać o dobrą reputacje naszej rodziny, a nie paradować po plaży w samej bieliźnie – wyraził swoją opinię jednocześnie zaprzęgając konia.

– Oj bracie daj już spokój. Miałam na sobie całkiem przyzwoitą halkę i nikogo nie było w zasięgu wzroku – uspokoiła go nieco tymi słowami.

Przez całą drogę rodzeństwo wspominało stare czasy, gdy jeszcze byli dziećmi. Amelia pamiętała swoją radość, gdy brała pierwszą lekcje jazdy konnej, a Adam wypominał jej pierwszy upadek. Śmiali się w głos, również gdy szli obok okiennic pałacowych. Młody mężczyzna zaraz po tym jak jego uszu dobiegł ten przyjemny odgłos wyprostował się na sofie i pochwycił w lewą dłoń filiżankę z herbatą. Po chwili spojrzał na osoby wchodzące do pomieszczenia. Mężczyznę widział już wcześniej więc jego wzrok niemal od razu podążył w stronę kobiety. Uśmiechnął się lekko pod nosem z powodu męskiego stroju jaki miała na sobie, ale był też pod wrażeniem jej wielkiej urody, której nie dało się zakryć ani szeroką koszulą, ani bryczesami.

– Amelio, zostaw nas samych, proszę – rzekł Adam łagodnie w stronę siostry.

– A ten pan to kto? – zapytała bezpośrednio siedemnastoletnia dziewczyna.

– Amelio, to niegrzecznie tak pytać przy gościu – zwrócił jej uwagę brat i spojrzał w stronę czarnowłosego mężczyzny prosząc tym spojrzeniem o wyrozumiałość.

– Ale ja chcę wiedzieć! – zaprotestowała Amelia z promiennym uśmiechem na ustach i teatralnie przytupnęła nóżką.

– Spokojnie – rzekł stanowczo mężczyzna w stronę Adama.

– Skoro dama prosi to moim obowiązkiem jest spełnić prośbę i się przedstawić – dodał odkładając filiżankę na niewielką ławę. Brunet wstał i zbliżył się do kobiety.

– Jestem władcą Tristelionu. Damian Wekler – przedstawił się, zatrzymując o krok od nią.

Był to wysoki mężczyzna o czarnych jak kruk włosach. Kolor jego oczu również był czarny jak węgiel, a to sprawiało, że nie dało się oddzielić źrenic od tęczówki. Jeśli ktoś się jednak głębiej przyjrzał to dostrzegał radosne iskierki w tych oczach i cienką ciemnopopielatą barwę przy końcach. Rzęs mogłaby mu pozazdrościć nie jednak z dziewcząt, były bowiem długie, gęste i równie ciemne jak  włosy. Wydawał się szczupły, ale w rzeczywistości miał idealnie wyrzeźbione mięśnie, a dziewczyna, która właśnie stała naprzeciw niego ledwie sięgała jemu do klatki piersiowej.

– Amelia Haładyn, miło poznać króla – powiedziała z uśmiechem na ustach ukazując rząd swoich równych, białych zębów.

Bardzo śmiało i bez skrępowania wyciągnęła dłoń w jego kierunku. Wielkie zdziwienie ogarnęło ją gdy mężczyzna ujął jej drobną rączkę w swoją męską dłoń i zbliżył do swoich ust pochylając się nieco do przodu.

– Czy teraz Amelio zostawisz nas samych? – zapytał Adam i przerwał im długie, wręcz natarczywe spojrzenie w oczy.

– A nie mogę jeszcze chwilę zostać? – zapytała Amelia i zrobiła smutną minkę. Tę samą, która przybierała zawsze kiedy miała na coś wielką ochotę.

– Uczyń jak brat prosi – wtrącił się Wekler patrząc na nią intensywnie.

– Ale dlaczego? – Dziewczyna wydawała się zaskoczona, jakby wielce zdziwiło ją to iż powinna czynić wedle życzeń swojego opiekuna.

Damian rzucił surowe spojrzenie w stronę Adama. Zdawało się jakby nim chciał dać mężczyźnie do zrozumienia by wyprosił siostrę ostrzej, a już z pewnością skuteczniej.

– Ja jej to panie wyjaśnię – rzekł Adam w stronę Damiana i wyprowadził siostrę z salonu.